بررسی و تحلیل کاربرد اشعار سنایی در متون نثر تا پایان قرن دهم

استشهاد در اصطلاح بدیع آن است که نویسنده متناسب با منظور خود، شاهد آورد. در میان انواع استشهادهایی که به آیه، حدیث و شعر می شود، استشهاد شعری به دلیل داشتن قدرت تأثیرگذاری و منحصر نشدن مفهوم در یک لفظ، در آثار منثور از دیرباز حضور مستمر و پایدار داشته است. برخی نویسندگان، اشعار سنایی را به دلیل ساختار و محتوای نو و بدیع و گستردگی معانی با اغراض گوناگون در آثارشان به کار برده اند. این پایان نامه به منظور بررسی و تحلیل این ابیات در آثار منثور مهم زبان فارسی در چهار فصل فراهم شده است. فصل اوّل، در نثر مزیّن به شواهد شعری، اهمّیّت استشهاد و جایگاه سنایی و شعرش در زبان و ادب فارسی است. فصل دوم، در ابیات استخراج شده ی سنایی از متون نثر تا پایان قرن دهم و ضبط های گوناگون آن در متون یاد شده و آثار سنایی، فراهم آمده است. فصل سوم، شامل تحلیل این ابیات از نظر انواع کاربرد و ارتباط با متن است. فصل چهارم، شامل جدول ها و نمودارهای به دست آمده از این بررسی است که به نمایش گذاشته شده است.